Καλησπέρα παιδιά, έχω να ποστάρω αιώνες, ευτυχώς για καλούς λόγους!

Λοιπόν στο video παρακάτω είναι η συμμετοχή μου σε διαγωνισμό τραγουδιού των υπαλλήλων της εταιρείας στην οποια εργάζομαι.

Αν σας αρέσει πατήστε like στο facebook link! 

https://www.facebook.com/TeleperformanceHellasOfficial/videos/894649800620999/?pnref=story

(Τα like στο youtube

https://www.youtube.com/edit?o=U&video_id=jNaoVOukysg   

ευπρόσδεκτα, αλλά δεν προσμετρούνται!)

Το 'χεις νιώσει; Αυτό το ανατριχιαστικό που λες... δεν μπορεί... κάνε σύμπαν να παράφαγα και να μην είναι κάτι άλλο.

Τι άλλο;

Δεν ξέρω. 

Ξέρω μόνο ότι θέλω να σπάσω τον πάγκο. Στέκεται αναμεσά μας αμετακίνητος και οριοθετεί τις αποστάσεις και τις συμπεριφορές.

Μόνο που το άρωμα ταξιδεύει στον αέρα και σπάει την μύτη και τρυπάει τα μηνίγγια μου.

Και μουδιάζει το μέτωπο μου και η ανάσα γίνεται γρήγορη, κοφτή και η σκέψη ασυνάρτητη.

Το 'χεις νιώσει;

Σαν ψυχρή σταγόνα κατα μήκος της ραχοκοκαλιάς που σε διαπερνάει και σου κόβει την αναπνόη.

Παραδίνεσαι.

Θες να χαμογελάσεις.

Να κινηθείς ανέμελα, άνετα.

Ο πάγκος όμως είναι εκεί. Άσειστος.

Η ανάσα ακόμα μισή και το μυαλό σου αιχμάλωτο.

Ένα κάψιμο στο στομάχι και μία κραυγή που παλινδρομεί και την καταπίνεις. 

Και φουσκώνει το κεφάλι σου σε ξεκουφαίνει ο θόρυβος που σκέφτεσαι.

Το 'χεις νιώσει;

Εχεις κρεμαστεί από ένα χαμόγελο; Από ένα τηλεφώνημα; Από ένα κλεφτό τσιγάρο στο παγκάκι;

Από μία καρτουνίστικη γκριμάτσα;

Η καρδιά σου σπάει, τα αυτιά σου βουίζουν, οι φλέβες στο μέτωπο σου πετάνε, τα μάτια σου καίνε, ο αέρας σου λιγοστεύει.

Αυτό που λες... δεν μπορεί.

Υπάρχει κάτι μαγευτικό στα καλοκαίρια και δεν εννοώ το γιασεμί τις νύχτες και το θυμάρι τα μεσημέρια, αν και φτάνουν πολύ κοντά στην μαγεία και αυτά. Είναι τόσο εξωστρεφή και τόσο εσωτερικά ταυτόχρονα που σε αναγκάζουν να έρθεις σε επαφή με τον εαυτό σου. Σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και να έρθεις σε επαφή με το σώμα σου. Σε αναγκάζουν να αξιολογήσεις πράγματα αλλά ταυτόχρονα να αφήσεις και το βαλιτσάκι με τις αναστολές στην ντουλάπα πλάι στο χειμωνιάτικα.

Τα καλοκαίρια τα αγαπάω για χιλιάδες ασήμαντους και σημαντικούς λόγους.

Τα αγαπάω γιατί μαυρίζω και μου πάνε έντονα χρώματα, τα αγαπάω γιατί μπορώ να χαμογελάω χωρίς να με περνάνε για σχιζοφρενή. Τα αγαπάω γιατί το φλερτ δεν χρειάζεται δικαιολογία. Και γιατί τα ηλιοβασιλέματα και η αυγή έχουν μόνο 9 ώρες διαφορά. Και γιατί παρόλα αυτά οι νύχτες μπορεί να μοιάζουν ατέλειωτες. Και γιατί σου δίνουν την ψευδαίσθηση ότι αυτό το φθινόπωρο θα είναι λίγο πιο ηλιόλουστο και το επόμενο 6μηνο θα αλλάξει την ζωή σου.

Αυτό το καλοκαίρι όμως έχει κάτι ανεκπλήρωτο. Όχι κάτι συγκεκριμένο, αλλά κάτι γκρίζο.  Ξέρεις, κουβαλάει ένα στίγμα ότι δεν θα είναι το καλοκαίρι σου.

Και πώς να είναι με το υπόλοιπο του τραπεζικού σου λογαριασμού να πέφτει  σαν άγκυρα στον βυθό;

Και με την παρέα σου να σε κόντρα μέρα, ώρα και εποχή και με την ζωή σου σε αβεβαιότητα και το μυαλό σε αταξία; Και με το εκκαθαριστικό της εφορίας σε αναμονή.

Και μένουν τα γιασεμιά κάπου εκεί να σε παρασέρνουν ακόμα αλλά μόνο σαν σύμβολο. Γιατί δεν σου θυμίζουν τίποτα αλλά θέλουν να σου δείξουν τον δρόμο.

Και πάλι θα ψάχνεις το καλοκαίρι σου. Αυτό με τις δεκάδες ιστορίες και το σκασμένο δέρμα από τον ήλιο, με το καρπούζι να στάζει άτσαλα από τις άκρες των χειλιών σου και με την άμμο που σέρνεις στο μπαλκόνι σου όταν τινάζεις τον σάκο στην επιστροφή.

Και θα το ψάχνεις κάπου εκεί ανάμεσα σε οικονομικές κρίσεις και αργοπορημένα δρομολόγια, ανάμεσα σε παρέες μη διαθέσιμες ή μη συμβατές, ανάμεσα στην εφηβεία και τα 30 και κάτι. 

Μπήκε νέος χρόνος και ξύπνησε πάλι ένα θεόρατο, ακόρεστο “ΘΕΛΩ”, σαν να έπονται οι “366 μέρες που θα αλλάξουν τον κόσμο”. Ευτυχώς που είναι και δίσεκτο και έχουμε περισσότερο χρόνο θα μου πεις. Νομίζω τελικά προς δικαίωση σας ότι τραβάω τα ζόρια μου με τον χρόνο. Θυμάμαι κάτι παλιά καρτούν που αντί να κινείται ο ήρωας κινείται το φόντο και ταυτίζομαι. Αλλά αφού μπήκα στο 2012, ενώ μόλις χτες χόρευα στην συναυλία των MICRO στο Ζάππειο παραμονή του 2000, τότε πρέπει να μπω στον χορό ξανά. Μία ντουζίνα χρόνια πέρασαν, 10 ντουζίνες άνθρωποι, μισή ντουζίνα δουλειές αλλά και πάλι δεν κινείται ο ήρωας, αλλά το φόντο.

Και νομίζω το ζήτημα δεν είναι να θες, το ζήτημα είναι να μην φθείρεσαι μαζί με το χιλιοπαιγμένο φόντο σου. Πρέπει να “ξεφοντάρεις” όπως άκουσα σήμερα σε έναν τηλεοπτικό παροξυσμό του Νίκου Μουτσινά. Αποφάσισα λοιπόν αυτό για το 2012.

Να ξεφοντάρω. Να γίνω πιο… 3D…

Δεν ξέρω τι πάει να πει αυτό. Δεν μεταφράζεται εξ’ ολοκλήρου υλικά. Είναι περισσότερο η ανάγκη να αλλάξω το αίτιο αντί για το αποτέλεσμα. Να αποτινάξω ότι νιώθω ότι με κάνει μικρό άνθρωπο, να τραβήξω όριο σε ότι αισθάνομαι ότι με καταδυναστεύει , να χαμογελάω όπως -έτσι και αλλιώς κάνω - αλλά όχι από συνήθεια.

Να απαιτήσω αυτά που χρειάζομαι, να ρίξω μπινελίκια σε αυτούς που απλά δεν καταλαβαίνουν αλλιώς, να θυμηθώ κάποια πράγματα που ξέχασα, να ξεχάσω κάποια που θυμάμαι.

Να ξεφοντάρω κοινως.

Και να ξυπνάω λίγο πιο νωρίς και να μην χάνω την μέρα μου και να κάνω ένα πιο trendy κούρεμα.

Και να σέβομαι τον οργανισμό μου όταν μου φωνάζει ότι μαζοχίζομαι.

Και να αλλάξω προτεραιότητες, γιατί κάποτε κάπου άκουσα ότι “’όταν δεν μπαίνουν τικ στην λίστα σου, αλλάζεις λίστα”.

Και να μπορέσω να με οργανώσω, γιατί μπορώ να οργανώσω οτιδήποτε άλλο εκτός από μένα!

Καλά είναι αυτά για φέτος… νομίζω. Ε?

Είναι μερικές φορές που πίνεις τον καφέ σου και δεν θες να κάνεις τίποτα άλλο και στη δίνει.

Τα παίρνεις ρε παιδί μου που βαριέσαι.

Και βαριέσαι που βαριέσαι και αισθάνεσαι και βαρετός!

Γιατί εσύ δεν ήσουν έτσι.

Και σκέφτεσαι όλες τις ηλίθιες συμπεριφορές που έχεις ανεχτεί και σε έχουν κάνει να αισθάνεσαι σαν να κατάπιες πέτρες και όλα αυτά που σου έχουν επιβληθεί, λίγο εκ των συνθηκών, λίγο επειδή ήθελες να το παίξεις καλός, λίγο επειδη είχες λερωμένη την φωλιά σου και ήθελες να αποκατασταθεί ισορροπία.

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, είναι αυτο το breaking point  που φτάνεις κάποια στιγμη και λες: Μα πότε στράβωσε ο γυαλός??

Και το χειρότερο είναι ότι όντως ο γυαλός είναι στραβός γιατι χωρίς να το καταλάβεις βρέθηκες σε λάθος παραλία, οπότε αντί για βουτιές, πίνεις καφέ!

Και σε πιάνει και η αυτοκριτική -τύπου- που όμως είναι ενοχικό σύνδρομο και αισθάνεσαι ανεπαρκής και ανάξιος των περιστάσεων και αναρωτιέσαι τι κάνεις λάθος και γιατί αφού εσυ κάαααααποτε ήσουν ... κάπως, τώρα σε κυνηγάς??

Και σε πιάνει αυτό το ... το ... το γκρι.

Και κοιτάς γύρω να δεις που τρίφτηκες και ξεθώριασε το χρώμα σου.

Αυτή είναι μία καλή στιγμή νσ το πάρεις απο την αρχή και να σκεφτείς ότι μάλλον κάνεις κάτι που σε κάνει δυστυχισμένο... και το επιδιώκεις κιόλας.

Εδώ βέβαια θέλει ένα ζύγιασμα. Να βρεις τί θες και δεν κυνηγάς και ακόμα χειρότερα, τί κυνηγας χωρίς να θες!!

Να βρεις τί υπάρχει μέσα σου και τί σου φυτεύτηκε εμβόλιμα και σε αγχώνει δια βίου.

Να βρεις το κέντρο σου και τα άκρα σου.

Αλλά τα δικά σου και όχι σε σχέση με το τι προσδοκούν περιμένουν ή φοβούνται οι άλλοι απο εσένα.

΄Εχω παρατηρήσει λοιπόν ότι με μαθηματική ακρίβεια επιβεβαιώνω την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα. Αυτό σημαίνει ότι κάνω ότι μπορώ για να μην τους απογοητεύσω και για κάποιο εξωγήινο λόγο κάνω ακριβώς τα λάθη που περιμένουν και τα σωστά που θέλουν.

Ακόμα και αν πρόκειται για πράγματα έξω από εμένα, επιβεβαιώνω όλες τις θετικές και αρνητικές εντυπώσεις τους. Και τότε.... χα!! Αντί να συντηρείς την προσωπικότητα σου συντηρρείς την εικόνα σου.

Αλλά η εικόνα μόνη της είναι ... αστήριχτη, οπότε η προσωπικότητα χάνεται στην λάθος παραλία, που έφεραν όλοι οι άλλοι τα κουβαδάκια τους!!

Και εκεί σε πίανεις να ασχολέισαι με πράγματα που δεν σε ενδιαφέρουν, να σε ταλαιπωρούν καταστάσεις που δεν σε αφορούν και να σε κινούν ερεθίσματα που δεν σε συγκινούν!!

Και σε βλέπεις και δεν σ'αρέσεις!!

Γιατί όταν ο ίδιος φτάνεις σε σημείο να μην εγκρίνεις την εικόνα σου, τότε το γίγνεσθαι και το φαίνεσθαι πάθανε σύγκρουση σου λέω.

Και τότε δεν σ'αγαπάς πια.

Οπότε την επόμενη φορά που θα ερωτευτείς, φρόντισε να είναι με εσένα.

Οι Σεπτέμβρηδες είναι κακό πράγμα.

Δεν θα αρχίσω τις κοινοτοπίες για την αναχώρηση του καλοκαιριού και τις φθινοπωρινές βροχούλες. 'Ετσι και αλλιώς αυτό δεν αναμένεται συντομα. Οι Σεπτέμβρηδες είναι κακό πράγμα γιατι κουβαλάνε ένα σωρό εκκρεμότητες και πολλούς συμβολισμούς.

Αυτό βεβαια οφείλεται στον τροπο που είναι διαμορφωμένες οι εποχές στην χώρα μας, γιατί φαντάζομαι ότι ο Σεπτέμβρης της Αυστραλίας είναι μάλλον ο Φλεβάρης... αλλά ας γίνω λιγότερο ασυνάρτητος..!!

Οι Σεπτέμβρηδες με πνίγουν.

Με πνίγουν γιατί εκέι που μύριζα γιασεμί ξαφνικά μυρίζω καυσαέριο. Και κάπου ανάμεσα στην απεργία των ταξι και την πολύβουη διάβαση της κηφισίας που διασχίζω κάθε πρωι, χανω την ψυχραιμία μου.

Σκέφτομαι πόσα μικροπράγματα έχω να κάνω, ενώ περπατάω στην μέση της Ακαδημίας και με λούζει κρύος ιδρώτας.

Προσπαθω να ξυπνήσω λίγο νωρίτερα μήπως περάσω απο την τράπεζα,την εκάστοτε Δεκο, τον φουρνο να πάρω έναν καφε.. αλλα με προλαβαίνει ο λεπτοδείκτης.

Θα μπορουσα κάλλιστα να με φανταστω μέσα σε ένα γιγαντιαίο ρολόι να τρέχω κυκλικά σαν χάμστερ με έναν λεπτοδείκτη πίσω μου με αιχμηρη ακμή να με γρατζουνάει στην πλάτη.

Και είναι και αυτό το απερίγραπτα άδειο συναίσθημα που ακροβατεί ανάμεσα στην καλοκαιρινή ραστώνη και την χειμερία νάρκη. Αυτό που όταν βρεις χρόνο για... οτιδήποτε, θα τον χρησιμοποιήσεις για να μην κάνεις τίτποτα. Ούτε ενδοσκόπηση όυτε προγραμματισμό, ούτε καν μια φασίνα βρε αδερφε.

Ο Σεπτέμβρης είναι κακό πράγμα γιατί σε πίάνει και αυτή η μανία να πάρεις αποφάσεις!!

Ξέρεις, να πας γυμναστήριο, να μάθεις σουαχίλι, να ταξιδέψεις στην Λαπωνία αρχες του νέου έτους, να βάλεις στην άκρη 200.00€ και τέτοια.

Τα περισσότερα βέβαια θα πρέπει να έχουν γίνει μέχρι τα Χριστούγεννα.

Α!! και να βελτιώσεις την σχεση σου που τελευταία δεν επικοινωνείτε.

Α ναι!! Και να πάρεις τηλέφωνο αυτο τον κακόμοιρο φίλο που τον εχεις γράψει από το Πάσχα.

Και όσο τα σκέφτεσαι αυτά σερφάρεις στο fb. Και ο λεπτοδείκτης πίσω σου σε έχει σύρει από τον γιακά και σε κουβαλάει γύρω γύρω μέχρι να ζαλιστείς και αντί να σε ακολουθεί πλεόν τον ακολουθείς εσύ.

Γι' αυτο σου λεω,

Μπα, γι' αυτό ΜΟΥ λέω...

Αδραξε την μέρα πριν σε αδράξει αυτή.

Είναι 5 και κάτι, μόλις άλλαξε την διπλή ταρίφα,

Κάθομαι πίσω με ανοιχτό παράθυρο, και με χτυπάει ο αέρας στο πρόσωπο μπας και με συνεφέρει από το ξενύχτι.

Χαζεύω τα φώτα της πόλης,

Καθόλου πρωτότυπο.

Τι ωραίο να χαζεύεις τα αυγουστιάτικα βραδινά φώτα στην Αθήνα.

Με προσπέρασε μια διάβαση πεζών που άφησε μια ουρά μετεωρίτη στο βλέμμα μου.

Έχουν κάτι περίεργο τα βραδινά φώτα.

Σε κάνουν να …. Πώς να το πω…

Παθαίνεις μια ανασκόπηση ρε παιδί μου.

Είναι σαν να σκέφτεσαι από πού έρχεσαι και που θες να πας, ποιους ανθρώπους συνάντησες, ποιους δεν βρήκες ποτέ εκεί, ποιοι σε κέρδισαν, ποιοι σε έχασαν. Πως το λέει ο Ευαγγελάτος δια στόματος Μποφίλιου:

«Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, γλυκείς και θλιμμένοι
σε σχέσεις σε σπίτια καλά κλειδωμένοι
χαρούμενοι άσχετοι συνεπιβάτες
καλλιτέχνες παιδιά με γραβάτες
εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη
αγάπες που έμοιαζαν που έχουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στην χειραψία
φτωχοί που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί και όσοι ζουν με το αίσθημα»

Ανατριχίλα.

Η φωτεινή επιγραφή μιας τράπεζας με τύφλωσε για λίγο, κοίταξα λίγο γύρω μου και είδα ότι κοντεύω..

Αυτά τα φώτα της πόλης.

Σε κάνουν να νιώθεις το κέντρο του κόσμου και τόσο ασήμαντος, σε λούζουν στο φως μέχρι να σε καταπιεί το σκοτάδι στο επόμενο τετράγωνο.

Και σκέφτεσαι εκείνο το φιλί κάτω από τον φανοστάτη στην πανεπιστημίου, εκείνο τον καυγά στο σιντριβάνι στο εμπορικό, εκείνο το μεθύσι σε μια υποφωτισμένη γωνία της Καλλιδρομίου, τις ατέλειωτες συζητήσεις στην ταράτσα, με φόντο το φωτισμένο λεκανοπέδιο το ξημέρωμα.

Αυτά τα φώτα μας σημάδεψαν.

Στρίβω στον κεντρικό της γειτονιάς μου και βλέπω στην γωνία την φωτισμένη καντίνα που είχα πάρει ζεστή σοκολάτα εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ που ήθελα να περπατήσω στο χιόνι.

Αυτά τα φώτα με σημάδεψαν, αλλά δεν μπορεί, κάπου θα αφήσαμε το σημάδι μου και εγώ.

Τόσα φώτα με φώτισαν και τόσο σκοτάδι με έκρυψε. Δεν μπορεί, κάποια σκιά θα έμεινε κάπου να μαρτυρά την ύπαρξη μου. Σαν φωτογραφία που όταν τραβήχτηκε, έμεινε ανοιχτό το διάφραγμα και μια φωτεινή γραμμή ακολούθησε την πορεία μου, την δικιά σου ή ακόμα και του..

Ένα απότομο φρενάρισμα με συνέφερε.

Πλήρωσα το ταξί, ψάχνοντας τα ψιλά κάτω από το φωτάκι.

Καλημέρισα βγήκα, χαμογέλασα, τεντώθηκα, και χαιρέτησα την επόμενη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου.

Βάζω καφέ και ετοιμάζομαι για δουλειά. Εχει ξημερώσει 26η  Φεβρουαρίου. Αισθάνομαι τον σφυγμό μου λίγο έντονα και όπως βάζω ζελέ στα μαλλιά μου, κοιτάω τα γκρίζα μου. Σταματάω, με παρατηρώ.

Ανφάς, προφίλ, τρία τέταρτα. Κάνω γκριμάτσες, τσεκάρω τις ρυτίδες έκφρασης. Όλα καλά, δεν μοιάζω 30. Εκτός από τα γκρίζα που ακόμα μου κάθονται στο στομάχι και ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΟΗΤΕΙΑ, κόφτε το!!!!

Οκ ησύχασα, δεν μοιάζω 30 αλλά είμαι 30. Ωχ!! Δεν μοιάζω 30 σε τίποτα!!!!

Μόνο στα γκρίζα!!!!

Φτου!!!!!!!

Μένω με τους δικούς μου, δεν οδηγώ, επαγγελματικά είμαι στάσιμος, οικονομικά σε επίπεδο μακράν του ανεξάρτητου, ακούω τα ίδια που άκουγα στα 17 στα 20 στα 25 και κυρίως η ζωή μου δεν διαφέρει πολύ από αυτό!!!

Αποκλείεται,  σκέφτηκα κοιτώντας πως στρώνουν τα ρούχα μου στον καθρέφτη του ασανσέρ.

Αφού στα 30 μου θα ήμουν…… ε, πως ήταν οι δικοί μου στα 30 τους;

Παντρεμένοι θα μου πεις.

Όχι,  δεν εννοώ αυτό.

Ήταν, … όχι ολοκληρωμένοι, αλλά ενήλικοι ρε παιδί μου.

Γιατί άλλο να παραμένεις νέος και άλλο να εξαναγκάζεσαι σε παρατεταμένη εφηβεία!

Και είπα μήπως φταίω, οπότε σκέφτηκα τους φίλους μου έναν έναν.

Και δεν υπάρχει άνθρωπος κάτω από 35 στο περιβάλλον μου να έχει αυτονομηθεί.

Και ένας – δύο που έφυγαν από το πατρικό απολαμβάνουν γονικής χορηγίας σε τακτά χρονικά.

Και είναι λίγο η γενιά των 700€, και λίγο η γενιά των γονιών μας που έχουν πέσει πάνω μας σαν πνιγεροί προστάτες, είναι και που μερικοί την βρίσκουμε να μας νταντεύουν μέχρι τα πρώτα σημάδια κλιμακτηρίου να φανούν….

Είμαι στο ταξί και σκέφτομαι να βγάλω δίπλωμα, έχω κατεβάσει την ηλιοπροστασία και βλέπω την μούρη μου σε πλήρη αφασία να αντανακλάται στο καθρεφτάκι.

Δεν μοιάζω 30.

Σε τίποτα όμως….

Μήπως να αρχίσω να παίρνω μπρος και να τσεκάρω τα 1756 πράγματα που μοστράρουν εδώ και 20 χρόνια στην τι-θα-έχω-κάνει-μέχρι-τα-τριάντα λίστα μου???

Και πότε θα γίνουν;; Στα 40;;

Έφτασα στην δουλειά και αισθανόμουν 30.

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη του ασανσέρ και τα ρούχα εξακολουθούσαν να στρώνουν άτσαλα.

Δεν πρέπει στα τριάντα μου να συμβαίνει αυτό, έπρεπε να είμαι κάτι σε . . .ξέρω ‘γω τι;  Σκέφτομαι να αρχίσω γυμναστήριο.

Περπατάω στον διάδρομο του ορόφου και κερνάω τους συναδέλφους γλυκάκια. Επειδή είμαι τριάντα, και ότι και να συμβεί θα φροντίσω να το χαρώ!!

Στο μεταξύ θα πάω για shopping therapy!

Μερικές φορές λέμε ποτέ, και είναι οι φορές που χτυπάμε την πόρτα του μέρφυ.

Μερικές φορές προκαλούμε την μοίρα μας σε πλήρη άγνοια.

Και μερικές φορές έχει ωραιότατα και άκρως εθιστικά αποτελέσματα.

Είναι αυτές οι φορές που αφήνεις ανθρώπους να μπουν στην ζωή σου και να την ανακατέψουν, να την φέρουν τούμπα να σε κάνουν να γελάς.. ΝΑ ΓΕΛΑΣ.

Και βεβαίως να κλαις, να δένεσαι να παθαίνεις εμμονές και όλα τα συμπαραμαρτούντα.

Αλλα κυρίως... να γελάς.

Και είναι και το άγγιγμα...

Μερικές φορές είναι μεγάλη υπόθεση το άγγιγμα.

Είναι αυτές οι φορές που ανατριχιάζεις, και εθίζεσαι... και θες και θες και θες..

Μερικές φορές σου την σπάει να το μοιράζεσαι και άλλες σου αρκεί να το έχεις.

Και είναι και η επαφή..

όχι η ερωτική επαφή.

Μερικές φορές δεν είναι η ερωτική επαφή, ούτε καν η πνευματική.

Είναι οι φορές που ξέρεις ότι ο άλλος είναι εκεί.

Και είναι και οι φορές που ξέρεις ότι είναι αλλού..

Μερικές φορές, αυτές είναι οι μόνες φορές που σκέφτεσαι.

Μερικες φορές νιώθεις ότι θα εκραγείς και ένα μήνυμα σε ηρεμεί όσο τίποτα.

Και μερικές φορές δεν χτυπάει το τηλέφωνο ούτε για να σου πουλήσουν σύνδεση ίντερνετ.

Χωρίς αυτές τις φορές, ποιες φορές θα θυμάσαι όμως???

Ευχαριστώ για τις φορές!

Και να που γύρισα..

Και έχω τόσα να πω. Και θα τα υποστείτε γιατί δεν έχω λέφτα για ψυχαναλυτή αυτή την περίοδο καμάρια μου.

Και να που μετά από 10 μήνες στρατιωτικής θητέιας δηλώνω έτοιμος να επανενταχθώ, να δώσω γη και ύδωρ στην μελλοντική μου ζωή, και να βρω δουλειά, πράγμα κομμάτι προβληματικό όπως αντιλαμβάνομαι.

Αλλά το θέμα είναι άλλο...

Κοιτούσα το προηγούμενο post ανεβασμένο πριν 9 μήνες and I quote:

"Ευχόμουν να μην με ξεχάσει. Όχι μόνο εκείνη, αλλά και η ζωή μου η ίδια."

Και με ξέχασαν και οι δύο.

Και έζησα έναν χωρισμό salto mortale. Σαν να με έσπρωξε κάποιος εκεί που ισορροπούσα στην άκρη της καρέκλας για να φτάσω στο πάνω ράφι. Και αυτό ακριβώς έκανα. Προσπαθούσα να κρατήσω τα πάντα στη θέση τους αγνοώντας ότι είχαν ήδη διαλυθεί.

Την κατάσταση διάλυσης βίωσα και ο ίδιος, όντας πλέον χωρισμένος, μετατεθείς εν Αθήναις και έχοντας θεωρητικά ξεπεράσει το πρόβλημα της απόστασης, διεκδικώντας ένα άτομο  που μετά από 3 χρόνια δεν είχε συναισθηματικό απόθεμα. 

Εγώ βέβαια, μην βρίσκοντας ανταπόκριση έκανα όλα τα κλισέ όλα, 

Σύρθηκα, κοπανηθηκα, άκουσα ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥΥ Ρέμο και κάμποση Θεοδωρίδου, κατέφυγα σε πρακτικές όπως τα μεθυσμένα τηλέφωνήματα τα οργισμένα μηνύματα, τις εκ βαθέων εξομολογήσεις. Το έπαιξα όλο το εργάκι αλλά βάρεσα σε τοίχο, ή μάλλον σε τείχος σινικών διαστάσεων φορτωμένο με ελεύθερους σκοπευτές.

Στη συνέχεια προσπαθώντας να ξεπεράσω το μετεραυματικό σοκ και να αρχίσω την συναισθηματική απεξάρτηση, -γιατί για να αποδεσμευτώ εγώ χρειάζομαι εγχείριση σαν και αυτή που κάνουν στα σιαμαία-, ανακάλυψα ότι η πρώην(!) μου (σιχάθηκα την λέξη) είχε ήδη προχωρήσει.

Και φτου και από την αρχή.

ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ???

Αφού το τέλος ήταν εδω!

Και εδώ είναι η μαγική στιγμη που σε πιάνουν οι φοβίες και αναρωτιέσαι πότε ξανα?

Και με ποιά?

Και πως θα είναι καλύτερο, αφου δεν υπάρχει καλυτερο?

Και προσδιόρισα ότι κοντά στην Ολυμπιάδα του 2012 θα είμαι συναισθηματικά διαθέσιμος.

Και εκείνη γιατί ειναι ήδη?

Και οι φίλοι μου, πόση υπομονή έδειξαν που δεν τους άφησα σε ησυχία? Καλά να είναι τα παιδιά.

Και άρχισα να συνειδητοποιώ στερούμενος της συγκεκριμένης σχέσης ότι στερούμαι ευχάριστων δραστηριοτήτων καθότι τις είχα αντικαταστήσει με την σχέση μου.

Και με έπιασε τρόμος δεν θα με ξαναγεμίσει ποτέ κάτι τόσο και ότι μακριά της θα αρχίσω να γερνάω, κυρίως σαν αποτέλεσμα των διαφόρων ψυχοσωματικών που βγήκαν στην επιφάνεια εκ των οποίων και το έντονο γκριζάρισμα των κροτάφων μου.

Αλλά και αβεβαιότητα... γιατί ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι οποιοσδήποτε μπορεί να ξε-ερωτευτεί, και επειδή άνθρωπος είναι, ίσως το χειριστεί άγαρμπα!

Και έγω δεν μπορώ να ζω με αυτό τον φόβο.

Από την άλλη δεν μπορώ να πάω να μονάσω σαν την Ναταλία Λιονάκη, δεν μου πάει η άρνηση των εγκόσμιων.

Και αφού ήμουν μια ζωή αυτάρκης πως το άφησα αυτό να συμβει? Αλλά αν δεν συνέβαινε δεν θα ήταν ξενέρωτο?? Αν δεν αφήσεις τον άλλο να μπει στον ζωτικό σου χώρο και να τον κάνει αχταρμά πως θα κάνεις σχέση να λέει?

Αλλά ρισκάρεις να σε ξαναμαζεύουνε???

Δεν ξέρω μπερδεύτηκα!

Χαίρετε λοιπόν και πάλι!! Μια και συγγραφικά θα επανέλθω!

Και να΄μαι που γύρισα από τριήμερο Πρωτομαγιάς στο Αγκίστρι.

Μου έμεινε άχτι βέβαια που δεν κατάφερα να κάνω μία βουτιά στην παραλία της Χαλικιάδας, λόγω καιρού, αλλά επιστρέφοντας ανακάλυψα ότι θα πρωταγωνιστήσω στο πολυπρόσωπο έπος-musical "ΧΑΚΙ-ΑΔΑ". Και σφού έπηξα στην κίνηση να τακτοποιώ εκκρεμότητες, και αφόυ όλη η Β. Σοφίας και η κάθετες είχαν κλείσει από 40 (!) σχολικές τροχονόμους που διαμαρτύρονταν στο Υπ. Προεδρείας, έφτασα στο παρά πέντε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου όπου παρέλαβα με δόξα και τιμή ένα Σημείωμα Κατάταξης που με στέλνει στην εξωτική Σπάρτη.

Είχε επάνω ένα μάτσο ακαταλαβίστικα αρχικά, όπως ΚΕΕΜ ΥΕΑ και άλλα τέτοια που ακούγονται σαν άναρθρες κραυγές απορίας.

Π.χ.:

- Η Λέρος είναι στο Ιόνιο;

- Υεάάάάά;; Όχι βέβαια!

(απόλυτα πιθανός διάλογος) 

Οπότε 18 του Μάη θα καταταγώ στο boyband! Τάγμά λόχο ή όπως αλλιώς το λένε anyway, ιδέα δεν έχω!

Ευτυχώς μου πάνε τα χακί...

... και θα προλάβω να δω και eurovision!!!

(ειλικρινά αν έλειπα θα μου την έγραφαν, απλά δεν την χάνω!)

Το πρωινό ξύπνημα θα με τσακίσει το ξέρω, αφού σπάνια κοιμάμαι πριν τις 03.00 και σπάνια ξυπνάω πριν τις 11.00, και αυτό όταν έχω δουλειά!

Η μάνα μου δε, είναι διαρκώς σαν να περιστοιχίζεται από τις χορεύτριες του "Άνοιξε πέτρα". Μαζί πάνε δουλειά, μαζί για καφέ μαζί γενικώς, για αυτό αισθάνομαι σαν να ασχολούνται μαζί μου μία ντουζίνα άνθρωποι.!!

Μου τηλεφωνεί περίπου 603 φορές την μέρα να μου πει τί έμαθε για εκεί που πάω πως να μετακινηθώ πότε θα συγκεντρώσω τα απαραίτητα, να μου εκφράσει την ενδόμυχη (λέμε τώρα,) ανησυχία της ότι θα με στείλουν στο όρος Πατάτα  και άλλες έτσι ψύχραιμες και συγκροτημένες σκέψεις..

Όσο σκέφτομαι ότι 12 μήνες θα τρώω λεφτά, απελπισία με πιάνει, θα μπορούσαν να πάνε σε τόσο πιο χρήσιμα πράγματα.

Τουλάχιστον θα προσπαθήσω να πάρω το πτυχίο μου.

Και χρειάζομαι επειγόντως αποτοξίνωση από το σπίτι, ASAP όμως.

Οι φίλοι μου και η σχέση μου , ε τί να κάνουμε θα το αντέξουν...

Εδώ κολλάει η παροιμία "άλλος παιδί δεν έκανε μον’ η Μαριώ τον Γιάννη".

Απλά είναι που είμαι και αναντικατάστατος! :Ρ

Αλλά λες να έχω κανέναν διοικητή που φωνάζει διαρκως THIS IS SPARTAAAAAAAAA?

Αστειεύομαι, .... σιγά μην ξέρει αγγλικά.

Περιμένω σχόλια και tips!

Συνεχίζουμε την ιστορία από εκεί που την αφήσαμε. Ας κάνουμε όμως πρώτα μερικές διευκρινίσεις.

Προς τους φίλτατους αναγνώστες, για τους οποίους νιώθω εκστατικός που με διαβάζουν θα απευθύνω έκκληση να διαβάσουν και το πρώτο μέρος. Για να μην χάσουν την σειρά τους. Πως ήταν στην "ΛΑΜΨΗ" που δεν ξέραμε αν η Σελήνη αγαπάει τον Χόχο ή τον Αλέξη γιατι το χάσαμε το προηγούμενο; Έτσι.

Δεύτερον, τις φώτο με τα νησιώτικα theme τις βάζω γιατί ήρθα και καλοκαίριασα και βρίσκομαι σε trans σαντορινιώτικου ηλιοβασιλέματος διαρκώς. Λες και εχω ενδοκρινή παραγωγή βαλεριάνας είμαι!

Πάμε παρακάτω λοιπόν.

.............................................................................................................................

Φτάνω στο σπίτι της μεγάλης μου αδυναμίας λοιπόν και την χαιρετάω γιορτινά, αποκαλώντας την "Αγάπη, πάθος, έξαψη, σέξυ ηδονή", για να μην ξεχνιόμαστε. Με καλοσωρίζει ανάλογα και ετοιμαζόμαστε εν τάχει να προλάβουμε τον απόπλου (!) του επιταφίου. Η καθέλκυση, καλά καλά ντε! .. Η ΠΕΡΙΦΟΡΑ (σπασικλάκια!), θα ξεκίναγε στις 21.00 η απόσταση ήταν μικρή οπότε αποφανθήκαμε ότι το έχουμε.

Κοντοζυγώνουμε στις παρά πέντε στην εκκλησία και βλέπουμε απ’έξω καμιά εικοσαριά άτομα παρατεταγμένα σε πηγαδάκια με τα κεράκια τους. Σαν ειρηνική διαμαρτυρία έξω από την αμερικανική πρεσβεία ήταν. Κανείς δεν ήξερε που είναι ο επιτάφιος, αλλά όλοι υπέθεταν οτί τώρα θα έφυγε. Ξάφνου σαν από μηχανής θεός διασχίζει το προαύλιο της εκκλησίας μία τριμελής παρέα ενώ ακούμε μία κοπέλα να λέει: "Πρώτη φορά τον χάνω, ελάτε από εδώ ".

Γυρνάω στο μωρό μου και της λέω: "Χαρά, ακολούθα αυτή την παρέα".

Τους καταδιώξαμε ωσάν άλλος Κλουζώ και Σαίνης.

(ΑΣΧΕΤΟ: ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΒΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝΟ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΤΙΚΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΓΡΑΜΜΑ;;)

Ανοίξαμε το βήμα μας, πήραμε την στροφή, είμασταν διαρκώς έτοιμοι για οποιαδήποτε αιφνίδια αλλαγή κατεύθυνσης και δύο τετράγωνα πιο κάτω.....

Ε ναι! Ο επιτάφιος περιστοιχισμένος από τους ευλαβικούς πιστούς, και κάπου στο βάθος ο αχνός -δυστυχώς- ήχος της φιλαρμονικής.

....................

Την ίδια ώρα σε διπλανό προάστιο, η Ευτυχία κατάφερε να βρεί παρέα και να συμμετέχει σε αυτή την υπέροχη στιγμή του θείου δράματος. Η κατάσταση περίπου ίδια, και παίχτηκε άλλη μία βερσιόν του "Κυνηγώντας τον χαμένο επιτάφιο"

Αυτή η εκδοχή ήταν musical αφού μετά από το πρώτο λαχάνιασμα οι πρωταγωνίστριες μας έκαναν τις λαμπάδες μικρόφωνα, συγχρονίστηκαν μπρογιερικά (σαν τις αδελφές Μπρόγιερ καλέ!), και άρχισαν να τραγουδούν "στάσου, λίγο στάσου γύρνα πίσω, και μην κοιτάς μπροστά σου".

Μην πανικοβάλλεστε, οι δρόμοι ήταν άδειοι και ο επιτάφιος όυτε που αχνοφαινόταν. 

Τελικά τον πρόλαβαν στην κεντρική πλατεία εκεί που συναντιέται με άλλους επιταφίους και γίνεται τζέρτζελο. Εμένα πολύ μ’αρέσει αυτό.

Πλησιάζοντας το αμίλητο πλήθος γιατί ακόμα δεν είχαν έρθει οι άλλοι επιτάφιοι, έλαβε χώρα η εξής στιχομυθία. Βασικό για να την καταλάβετε έιναι να φανταστείτε όλο το πένθιμο και υποβλητικό ύφος:

-Πολύς κόσμος έχει έρθει ε;

-Όντως. (ΠΑΥΣΗ) Λες να γίνουν επεισόδια;;;

Αυτό ήταν, επίσημα πλέον. Η εαρινή σαχλαμάρα τις είχε χτυπήσει!

Προχωρώντας, γυρνάει η Ευτυχία, γεμάτη ευτυχία και διαπιστώνει μεγαλόφωνα "αχ! διανυκτευρεύον φαρμακείο! Μισό μην φύγεις, πάω να πάρω ένα φάρμακο που θέλω γιατί ο γυναικολόγος μου βρήκε μύκητες"!!!!!!!!!

Η φίλη που την συνόδευε είχε αρχίσει να κλατάρει  "Καλά παιδί μου, στον επιτάφιο θα κάνεις τα ψώνια σου; Και τί φωνάζεις; Το μισό ποίμνιο πρέπει να ξέρει ότι έχεις μύκητες; Πήγαινε πάρε το ρημαδοφάρμακο και πάμε να φύγουμε, ΑΝΤΕ!"

....................

Εμείς στο μεταξύ είχαμε ακολουθήσει την βόλτα του επιταφίου η οποία ήταν ιδιαζόντως μικρή, τύπου 5 τετράγωνα.

Όπως ενημερώθηκα αυτό συνέβαινε γιατί οι παπάδες των ενοριών είχαν θέμα και δεν ήθελαν να συναντιούνται, γιατί απ’ότι φαίνεται ένας εκ των δύο ήταν λίγο κτητικός με την ενορία του, δεν επέτρεπε σε κληρικούς άλλων ενοριών να κάνουν ευχέλαια στην περιοχή του, δεν ήθελε οι ενορίτες να εκκλησιάζονται αλλού και άλλα τέτοια!

Κοίτα να δεις πόση πολιτιστική διείσδυση κατάφερε η ιταλική μαφία!!

Μπράβο και Δον Κορλεόνε ο παπάς!!

Κάθησα λίγο στην λειτουργία (μπορεί να μην το έχω κάνει και ποτέ), χάζεψα λίγο τον πιο ανοιξιάτικο επιτάφιο που έχω δει ever με κατακίτρινα λουλούδια, που αρχίσαν να τον μαδάνε ανηλεώς για κάποιο λόγο οι πιστοί!! Τα παιδάκια τρόμαζαν με τις φωτιές γύρω τους και πέρνανε γκριματσουλίτσες!! Εκτός από ένα που προσπαθούσε να βάλει το δάχτυλό του στη φωτιά του κεριού σου και ξαμολιόταν η δόλια η μάνα να τον μαζέψει πριν κάνει "φουπ" και λαμπαδιάσει σαν Τσετσένος αυτονομιστής. Υπήρχε και ένα παιδάκι που ήταν ο νούμερο ένα δημόσιος κίνδυνος. Νομίζω ότι έπαιζε "λαμπαδηδρομίες" με το κερί και  διέσχιζε το πλήθος με το κερί μισό μέτρο πάνω από το μπόι του.

Λίγο αργότερα πήγαμε σε ένα γειτονικό καφέ για ποτάκι, όπως πολλά σχολιαρόπαιδα που θεώρησαν οτί ο επιτάφιος είναι τρελό meeting point!  Ήθελα να ήξερα τί τα κουβαλάτε;;

Αφήστε τα να παίξουνε wii! Να κάθομαι μετά να ακούω "Χρόνια Πολλά ρε man τι λέει εδώ; Πάμε φουλ για resurrection και έτσι φάση;"!!!!

Λες και είναι η νύχτα των ζωντανών νεκρών!

Καθόμαστε για ποτάκι, εγώ την έβγαλα με τσάι γιατί δεν κάνει να πιώ και άκουγα την soft μουσική που ακουγόταν χαμηλόφωνα. Δεν είναι και κακό για αλλαγή να ακούς χαμηλά lounge, πόσες φορές τον χρόνο γίνεται;

Καμία!

Γιατί το μαγαζί έπηξε από κόσμο εν ριπεί οφθαλμού, μπήκε στην διαπασών το "στην πυρά" και όλες οι τσούλες της γης πρέπει να ήπιαν την μισή ποσότητα τεκίλας που εξάγει η Λατινική Αμερική.!

Εδώ να σημειώσω ότι νήστευαν.

Ναι το αλκοόλ νηστίσιμο είναι δεν λέω αλλά μία ενδέκατη εντολή "ο νηστεύων ου ντέφι ποιεί" (= αυτός που νηστεύει δεν πρέπει να γίνεται ντέφι), δεν υπάρχει;

Ο δύσμοιρος ο μπάρμαν, τί τράβηξε!!!!

Οι παραγγελίες η μία μετά την άλλη να απλώνονται μπροστά του σαν το κόκκινο χαλί των Όσκαρ, να έχει την έννοια του, να έχει και κάτι τύπους που του επιστρέφανε την σοκολάτα λέγοντας "Έχετε βάλει γάλα εδώ;"

Λες και φτιάχνεται με μουρουνόλαδο η σοκολάτα.

"Γιατί νηστεύω και δεν ήξερα ότι γίνεται με γάλα, μου κάνετε μία με νερό;"

Κοίτα να δεις που τελικά δεν διέρευσε η μυστική συνταγή! Όχι, μπράβο!

Και βέβαια υπήρχαν και οι κορυφαίες παρέες που κάπου στο τέλος του μπουκαλιού ρώταγαν:

"Τα πατατάκια, είναι νηστίσιμα;;"

"Ξέρω’γω; Καλαμπόκι είναι."

"Ναι αλλά δεν είσαι σίγουρος, να δω τα συστατικά."

Δεν φεύγεις και εσυ μαζί με τον Johnie Walker παρέα ρε χριστιανέ μου, μου ήρθε να πω!

"Να έχει λεκιθίνη, από αυγό δεν είναι αυτό; Δεν μπορώ να το φάω! Και έχει και δεξτρόζη. Τι είναι δεξτρόζη;"

Πετάγομαι εγώ "σάκχαρο είναι". Οι σπουδές γαρ.

"Σίγουρα;" (Δύσπιστα!)

"Ναι".

"Καλά ευχαριστώ"

Και μαζί με τον Ιησού, κηδεύσαμε και την λογική σε σεμνή τελετή μεταξύ συγγενών και φίλων!

ΥΓ: Για εσάς που αναρωτιέστε, είδα την Ευτυχία στην Ανάσταση γιατί δεν ήρθε νωρίτερα γιατί δεν τις τηλεφώνησα γιατί εγώ πρέπει να της αποδείξω ότι την νοιάζομαι.

Το προεμμηνοριακό σας μέσα!

Ούτε και εγώ ξέρω πόσους καφέδες θα χρειαστεί να πιω μετά απο αυτό το τετραήμερο.

Ένα Πάσχα στην πρωτεύουσα θα πέρναγα όπως τόσα και τόσα και πρέπει να ανεβάσω 4 post για να το καλύψω πλήρως!!

Ας πάμε από Μ. Παρασκευή, σε μορφή διηγήματος.

............................................................................................................................ 

Παρασκευή 17/4 του τρέχοντος πίνω καφέ, πρωί πρωί κατα τις 13.00.

Άκουω ξαφνικά το la mezzaluna του Celentano, πάω να χορέψω τσα-τσα αλλά θα έχανα την κλήση, οπότε αποφάσισα να το σηκώσω. Ήταν ο έρωτας μου, η καλή μου, το κουραμπιεδοκουρκουμπινάκι μου! (μπλιαχ!).

-Έλα καλό μου, καλή σου μέρα

-Έλα ρε αγάπη μου, γιατί δεν το σηκώνεις;

-Να μωρέ, έριχνα τις βόλτες μου, με το ringtone!

-Πάλι αηδίες έκανες; Τι είναι αυτό το πράγμα, ακούς πενιά και στροβιλίζεσαι σαν τον el ninjo; (σσ. γνωστός τυφώνας παροιμιώδης για την καταστροφική του δράση).

Anyway, το απογευματάκι έρχεσαι απο εδώ και πάμε επιτάφιο; Είμαι χάλια και δεν μπορώ να κάνω αποστάσεις, μην έρχομαι εγώ.

(Εδώ να σημειώσω ότι η καλή μου διαμένει σε γειτονικό προάστιο).

-Ναι οκ! Δεν υπάρχει θέμα μιλάμε αργότερα, φιλάκια στα μουτράκια!

- Bye γλυκό μου!

Πηγαίνω στην κουζίνα να βάλω άλλον έναν καφέ, πρωί παραμένει άλλωστε... στην Πορτογαλία! Κοιτάω έξω απο το παράθυρο να δω τι καιρό θα κάνει γιατί δεν είδα χτες Πετρούλα λόγω μεγάλης εβδομάδας, και τί να δω;;;

Η κολλητή μου η οποία δεν μένει πια κοντά γιατι έφυγε απο το πατρικό της έχει έρθει για Πάσχα με τους δικούς της προφανώς!

"Δεν με πήρε τηλέφωνο", σκέφτηκα.

Μου κρατάει μουτράκια το γλυκό μου γιατί δεν της συμπαραστέκομαι λέει.

(Η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίζει ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας που έχει προκυψει στην οικογένεια της).

Αλλά χαρά μου άμα θες να σου συμπαρασταθώ, πάρε και εσύ ένα τηλέφωνο, που μου γίνατε όλοι εύθικτοι!

Θα της τηλεφωνήσω άυριο για Ανάσταση, όπως αποφάσισα, μην δίνω και έκταση τώρα σε θέματα.

Φεύγοντας απο το σπίτι το απόγευμα πηγαίνοντας στο μωρό μου, την αγάπη μου το τρελό μου πάθος, (άμα δεν σας γυρίσω τα άντερα δεν θα ησυχάσω), με πετυχαίνει ο πατέρας την κολλητής μου έξω απο το σπίτι.

"Α! Χρόνια πολλά βρε παιδάκι μου, που χάθηκες; Έλα μέσα, είναι και η Ευτυχία".

Δίστασα για να μην στήσω την Χαρά, (την έτσι, πως το λένε), αλλά επειδή διατρέχω τον κίνδυνο να με αποκληρώσει μία φίλη και για να το παίξω και μάρτυρας, είπα να πάω!

Μπαίνω μέσα, ξαφνιάζεται η Ευτυχία, της λέω ότι ειμαι φευγάτος τα ψιλολέμε και κάνω την ερώτηση του 1.000.000 €.

-Με ποιον θα πάς στον επιτάφιο;

-Με εσένα.

Συγχύζομαι, εν συνεχεία ηρεμώ, σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να πω όχι σε φίλο που έχω απογοητεύσει, της εξηγώ ότι θα προσπαθήσω αλλά δεν το υπόσχομαι και φεύγω προς το σπίτι της Χαράς.

Καθ’οδον τηλεφωνώ.

-Έλα Χαρά μου, θα σε πέιραζε να έρθεις εσύ απο εδώ;

-Γιατί;

Της εξήγησα τι συνέβη και έλαβα την εξής λογική απάντηση.

"Ωραία αφού ήθελε να πάτε μαζί και δεν έχει άλλη παρέα γιατί δεν σου τηλεφώνησε;"

Δίκιο είχε το μωρό μου αλλά της εξήγησα ότι δεν μπορώ να χαλάω χατήρια ειδικά όταν προσπαθώ να αποδείξω στον άλλον ότι είμαι το καλύτερο παιδί μετά τον Γιάννη Πλούταρχο!

Μέγας μαζοχισμός.

Διαστροφή ντιπ για ντιπ.

Τελικά καταλήξαμε στο:

"Εντάξει άμα θες έρχομαι αλλά θα ταλαιπωρηθώ πάρα πολύ", για να επακολουθήσει το

"Πηγαίντε εσείς και θα δω τι θα κάνω"

Μμμμμ.

Οπότε παίρνω και εγώ τηλεφωνο την Ευτυχία, της λέω ότι δεν μπορώ να κουβαλήσω την Χαρά γιατί δεν αισθάνεται καλά και ότι είχαμε ήδη κανονονίσει, οπότε θα τα πούμε αύριο, έτσι αναστάσιμα.

Ακούω με προσμονή:

"Δηλαδή δεν γίνεται με τίιιιιιποτα, ρε παιδί μου;"

ΕΛΕΟΣ!

Σαν να θέλουν όλοι να με γεμίσουν ενοχές, και δεν το έχω και σε πολύ να το ρίξω στην υπερβολή για να εξιλεωθώ!

Μία Χαρά και μία Ευτυχία ώρες ώρες μου προκαλούν μιζέρια και θλίψη.

Εγώ φταίω! Αλλά τί είναι και τούτη η γυναικεία φύση; Αδηφάγα μαύρη τρύπα στοργής!

Και τί να ισορροπήσω, τα ανισόρροπα;

Εντάξει δεν λέω και εγώ να χειριστώ την κατάσταση προσπάθησα αλλά gimme a break!

Πάντα προσπαθούσα να κάνω τους ανθρώπους να με έχουν ανάγκη για να με κρατάνε στην ζωή τους και να τώρα.....

Μια είναι η λύση θα κλωνοποιηθώ.

Να έχω και βοήθεια στο σπίτι... τί να την κάνεις την Βουλγάρα φιλιππινέζα;

ΣΣ. Ο επιθετικός προσδιορισμός της καταγωγής "φιλιππινέζα", από εμένα χρησιμοποιείται ως ουσιαστικό συνώνυμο της "οικιακής βοηθού" επειδή κάποτε ήταν φιλιππινοκρατούμενο επαγγελματικό πεδίο. Ως εκ τού του μπορέι κανείς να προσλάβει Αλβανή φιλιππινέζα ή και Ελληνίδα φιλιππινέζα. Ακόμη-ακόμη και την μάνα του για φιλιππινέζα.

Εξ’ου και το "30 χρονών μαντράχαλος νομίζεις ότι θα σου κάνω την φιλιππινέζα;".

Έχω μπεί στο λεωφορείο κατευθυνόμενος προς το σπίτι της Χαράς και παρακολουθώ μία συζήτηση που τεκταίνεται(!).

ΤΙ ΛΕΚΤΙΚΗ ΦΡΕΝΙΤΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΘΕΕ ΜΟΥ!

Είναι λοιπόν μία κυρία γύρω στα 60 μετα της θυγατρός της και προσπαθούν να βρουν ένα χτύπο στο κινητό της που να είναι αρκετά δυνατός ώστε να το ακούει.

Η κυρία μάλιστα αξιολογεί κινητά με βάση την ένταση του ήχου κλήσης.

Δεν πα να είναι 3G, να έχουν ασύρματη πρόσβαση, κάμερα, να σου ανάβουν το θερμοσίφωνα με sms, αν δεν βαράει το subwoofer δεν πιάνουν μία.

Ο ήχος βρέθηκε αλλά τώρα έπρεπε να μάθουμε πως να το βάζουμε στο αθόρυβο.

Η κόρη αντιμετώπισε πλήρη άρνηση από την μητέρα, η οποία ξέστόμισε:

"Δεν ξέρω τί θα κάνω, θα το βάζω μέσα σε τσαντάκια πορτοφολάκια, θα το τυλίγω σε πανιά, θα το καταχωνιάζω, να μην ακούγεται τουλάχιστον στο γραφείο και την εκκλησία"

Και τότε το είδα όραμα.

Από αυτό το Πάσχα, θα λείπει μόνο ο Εμίρ Κουστουρίτσα.

Και βγήκα αληθινός.

Σύντομα η συνέχεια.